Geen knuffels en lieve woordjes voor deze ex-dakloze, maar wel een nieuw begin! Deze blog van Joris Stavenga (manager bij LIMOR) biedt een prachtige inkijk in het leven van een ex-dakloze.
Ik ben op de koffie bij een cliënt thuis. Hij heeft een flink portie teleurstellingen en trauma’s in zijn rugzak. In het verleden is hij misbruikt. Een stabiele gezinssituatie was voor hem ver te zoeken. Na een turbulent leven waarin wonen in een opvanginstelling en bivakkeren op straat elkaar afwisselden, heeft hij nu een eigen huis.
Die ochtend breng ik mijn zoontje naar de opvang. We knuffelen elkaar en met een dosis liefde en vertrouwen nemen we afscheid. Mijn peuter fluistert in mijn oor: ‘ik vind je lief papa’. Vrolijk zwaait het kereltje mij uit.
Nu zit ik op de bank bij een man met open wonden vanuit het verleden. Iemand die niet weet hoe het is om vertrouwen te hebben in zichzelf en zijn omgeving. Geen knuffels, geen lieve woordjes. Tijdens het wonen in opvang instellingen gaat het steeds mis. Hij verdooft zijn verdriet met drugs. Uiteindelijk belandt hij op straat. We zien hem lopen, met het hoofd gebogen naar de grond. Contact gaat hij uit de weg. Weer de ‘zogenaamde’ hulpverlener met leuke praatjes en beloften.
De begeleider gaat op een bankje buiten naast hem zitten. Zonder beloften, zonder aanbod, zonder verwachtingen. Samen kijken ze naar de grond. Gewoon luisteren. Hij vertelt zijn verhaal. Beetje bij beetje laat hij meer los. Achter elk persoon zit een verhaal, een mens. Hij is aan het ‘overleven’, maar heeft desondanks dromen: een eigen plek, stabiliteit, rust. Meer niet.
We hebben een huis beschikbaar. Is het verstandig om hem dit huis te gunnen? Hij heeft toch niet voor niets in allerlei opvangplekken gewoond? We besluiten het risico te nemen. Dit kan wel eens het keerpunt zijn!
De beste man is overrompeld door het aanbod. Nooit heeft iemand vertrouwen in hem gehad, dit maakt hem gelukkig en bevreesd tegelijkertijd. Want wanneer volgt dan de teleurstelling? De begeleider geeft de sleutel. Dit is jouw huis. Maak er wat moois van! Hij slaapt op een matrasje op de grond. Sprokkelt zijn huisraad bij elkaar. Het huis is zijn nieuwe drugs: geld wordt gelijk besteed aan de inrichting van zijn huis.
Er volgt rust. Stabiliteit. Een eigen plek om op adem te komen. Het vluchtige leven van de straat vloeit langzaam uit zijn lijf. De onrust van zijn verleden komt ervoor in de plaats. De tijd is aangebroken om aan de slag te gaan met de open wonden van het verleden. Trauma therapie volgt. Een zware weg met veel pijn, een mentaal gevecht waar alle copingstrategieën voorbij komen. Zijn begeleider is er voor hem, 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Verjaardag, kerst, de donkere dagen. De begeleider geeft hem vertrouwen. De open wonden worden littekens.
Nu zit ik op zijn bank. In zijn huis. Trots, met opgeheven hoofd, zet hij een bakje koffie voor me. Vanuit de keuken vertelt hij zijn plannen om het huis nog mooier te maken. Met betraande ogen vertelt hij zijn verhaal. De ontmoeting met de begeleider, het huis en bovenal het vertrouwen is het keerpunt in zijn leven. Hij durft weer te dromen.
Verschikt kijk ik naar de klok. Het is 10 voor 12! Ik neem afscheid, krijg een omhelzing en wordt uitvoerig bedankt. Mijn dank gaat uit naar zijn verhaal. Op de fiets krijg ik tranen in mijn ogen. Wat had ik deze man een gelukkige jeugd gegund! Net zoals mijn peutertje. Hij staat met glunderende oogjes mij op te wachten bij het hekje van de peuterschool. We knuffelen elkaar en lopen hand in hand naar huis.
