Vijf jaar geleden deelt Alice (30) openhartig haar indrukwekkende verhaal in *Vrouw Magazine. Daarin vertelt zij hoe ze als driejarige peuter bij haar heroïneverslaafde moeder weggehaald werd en probeerde te overleven in pleeggezinnen. Hoe ze in de jeugdgevangenis belandde, zich verloor in de wereld van drugs en drank en uiteindelijk dakloos raakte. Maar ook: hoe zij vocht voor een beter leven. Nu, vijf jaar later, zoeken we Alice opnieuw op om te horen hoe het haar vergaat.
*onderaan deze pagina staat een link opgenomen naar dit interview
"Mijn begeleidster van LIMOR zegt wel eens tegen mij: ‘Je bent van een meisje veranderd in een vrouw’. Dat klopt denk ik wel, ik heb al veel bereikt en daar ben ik best trots op! Afgelopen zomer kwam het besef dat ik eigenlijk geen hulp meer nodig heb. Wie had dat ooit gedacht? Want mijn leven zag er een paar jaar geleden totaal anders uit. Daarom zou ik tegen alle dakloze mensen willen zeggen: ‘Er is écht een kans voor iedereen, zolang je hulp maar met beide handen aangrijpt.’
Zwarte lijst
Terugdenkend aan de tijd dat mijn vriend en ik dakloos waren, leek alle hoop vervlogen. We sliepen afwisselend bij kennissen, in de auto of - midden in de winter - in een caravan. Bij de woningcorporatie stonden we op de zwarte lijst en bij opvanginstellingen kwamen we niet binnen vanwege onze twee honden. Wij zeiden: ‘De honden er niet in? Dan wij ook niet!’ Mensen beseffen niet altijd hoe belangrijk dieren zijn voor dakloze mensen. Ze zijn je steun en toeverlaat, je enige maatje tijdens ellendige periodes. Afstand van ze doen was geen optie, dus kwamen we geen stap verder.
In die tijd kwamen we in contact met een begeleider van LIMOR. Iemand die bereid was samen een oplossing te zoeken voor onze honden. Die niet direct ‘nee’ zei, maar mee wilde denken. Wat een verademing! Ondertussen was er bij de woningcorporatie geen beweging in te krijgen. We moesten ons keer op keer bewijzen. Heel frustrerend. Samen met onze begeleider lukte het – na vele pogingen – uiteindelijk om een woning te krijgen. Wat was ik blij! Vanaf dat moment heb ik keihard gewerkt om vooruit te komen. Inmiddels ben ik schuldvrij, heb onlangs mijn rijbewijs gehaald en ben druk op zoek naar werk.
Uitvliegen
Een andere fase, zonder begeleiding, breekt nu aan. Spannend is het wel, op eigen benen te staan. Je bent zo gewend aan iemand die met je meedenkt, je steunt en stimuleert. Nu moet ik het echt helemaal alleen doen, maar gek genoeg voelt dat eigenlijk heel goed. Ik wil niet de rest van mijn leven onder de vleugels van een instantie leven. Ik wil uitvliegen en mijn dromen achternajagen. Zo zijn paarden al mijn passie vanaf de tijd dat ik in een kindertehuis woonde. Het liefst zou ik als stalmedewerker bij een drafbaan willen werken. Dat is een eerste stap in het realiseren van mijn droom.
"Vergeet niet dat wanhoop rare dingen doet met mensen die dakloos zijn"
Cirkel doorbreken
Er wordt wel eens gezegd: in Nederland is het niet mogelijk om dakloos te raken. Dit maakt mij boos, want ik ben er het levende bewijs van. En het is echt niet altijd iemands eigen schuld of keuze om in zo’n situatie terecht te komen. Soms lijkt het misschien alsof mensen die dakloos zijn niet willen veranderen, maar vergeet niet dat wanhoop rare dingen doet met je. Je denkt niets meer te verliezen te hebben, je doet domme dingen om aan eten en drinken te komen. Je zit gewoon totaal vast in de situatie. Wat je dan nodig hebt? Iemand die oprecht een luisterend oor biedt en met je meedenkt. Daarmee kan de cirkel worden doorbroken.
Ik heb vertrouwen in de toekomst, maar leef vooral bij de dag. Dat is waarschijnlijk een overlevingsstrategie vanuit mijn jeugd. Ik ben blij met elke nieuwe dag. Blij dat ik gezond ben, een dak boven mijn hoofd heb, te eten en drinken heb en gelukkig ben in mijn relatie. Dat is alles wat ik nodig heb."
* Het interview dat Alice 5 jaar geleden gaf in Vrouw Magazine is hier terug te lezen.
